Ένα σύνθημα που παραμένει αναλλοίωτο και ειδικά αυτή την περίοδο. ΨΩΜΙ: Τα αποτελέσματα στην οικονομία είναι δυσοίωνα. Η ανεργία και οι εργασιακές συνθήκες που εφαρμόζονται, θα έχουν ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη φτωχοποίηση του λαού. ΠΑΙΔΕΙΑ: Τα προβλήματα που υπάρχουν στην Παιδεία δεν λύνονται, αλλά πολλαπλασιάζονται. Η απάντηση σ’ αυτά τα προβλήματα από την Υπουργό Παιδείας είναι το ψηφιακό άλμα της τηλεκπαίδευσης. Δεν είναι τίποτε άλλο από ένα άλμα στην απομόνωση, σκοτώνοντας τη διακίνηση ιδεών. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Δεν υπάρχει Ελευθερία χωρίς Δημοκρατία. Δεν ζει η Δημοκρατία χωρίς την Ελευθερία. Ο COVID – 19 και το Έλλειμμα Δημοκρατίας είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Η μία όψη του νομίσματος, ο COVID – 19, επέβαλε για λόγους υγείας, αλλά χωρίς Σύστημα Υγείας, για δεύτερη φορά καθολικό περιορισμό μετακινήσεων. Έως ένα βαθμό μπορεί να δικαιολογηθούν διάφορα μέτρα. Δεν μπορεί, όμως, στο πρώτο κύμα πανδημίας ο λαός να ήταν ώριμος και στο δεύτερο κύμα ανώριμος. Μετά από τα μνημονιακά χρόνια είναι ανύπαρκτο το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Εκείνα τα χρόνια κανένας δεν σκέφτηκε, όπως τώρα (?) την υγεία του λαού. Σκέφτηκε και συνεχίζει να σκέφτεται την «υγεία» των Τραπεζών και του μεγάλου Κεφαλαίου. Τη διαφύλαξη της υγείας μας, την οφείλουμε μόνο στα Δημόσια Νοσοκομεία και τους γιατρούς τους. Έτσι εφαρμόστηκε πλήρως το Δόγμα του Σοκ, βασικό του συστατικό ο φόβος. Στη συνέχεια, περιορίστηκαν όμως και μεταξύ άλλων τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι το Έλλειμμα Δημοκρατίας, γιατί μέσα στην πανδημία ψηφίζονται νόμοι και παίρνονται αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς και κυρίως εναντίον μας. Ψηφίζονται νόμοι που δεν εξυπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα και την ποιότητα ζωής μας, όπως:
Όλα θα γίνονται με ΤΗΛΕ
Όταν περάσει η πανδημία, τότε θα φανεί η μεγάλη εικόνα και όλα θα έχουν τελειώσει προς όφελος των λίγων. Αν δεν αντιδράσουμε τώρα, θα γίνει αυτό που γράφτηκε το 1896 στα «ΤΕΙΧΗ» του Καβάφη: «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά, δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»
|